Muzeum Ziemi WNGiG, UAM

Historia Pracowni Muzeum Ziemi (w skrócie Muzeum Ziemi), mieszczącej się na Wydziale Nauk Geograficznych i Geologicznych UAM, przy ulicy B. Krygowskiego 10, na terenie Kampusu uniwersyteckiego, zaczęła się 28 listopada 2008 roku. Wówczas to zaprezentowano pierwsze eksponaty (od grudnia 2008roku), bezpłatnie wypożyczone okazy, głównie agatów, z kolekcji Kazimierza Kozakiewicza; ostatecznie zakupione przez UAM 28. września 2010 roku. Ta kolekcja minerałów i skał z Dolnego Śląska była prezentowana pod nazwą „Geofascynacje”.
 
Oficjalnie Pracownia Muzeum Ziemi WNGiG UAM została powołana przez JM Rektora UAM w dniu 24 lutego 2009 roku na wniosek Rady WNGiG.
 
Organizatorem i pierwszym kierownikiem Muzeum był dr Stanisław Koszela. Od 2013 roku do 2016 roku, kierownikiem Muzeum była dr Joanna Jaworska, a od września 2016 roku kierownikiem jest prof. UAM, dr hab. Edward Chwieduk.
 
Zaplecze intelektualne Muzeum stanowi prężnie działająca grupa wolontariuszy składająca się z pracowników i studentów IG UAM. Pełnią oni dyżury i funkcję przewodników w wybrane dni tygodnia. Wycieczki z przewodnikiem można zgłaszać za pośrednictwem maila muziem@amu.edu.pl .
 
Uzupełnienie Pracowni Muzeum Ziemi stanowi Lapidarium. Utworzone i wkomponowane w infrastrukturę Wydziału zostało w 1994 roku, a od 2008 roku jest pod stałą opieką Muzeum. Pierwsze dary na rzecz lapidarium, zaczęły napływać głównie ze środowiska poznańskich kamieniarzy (np. Henryka Walendowskiego, Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich w Poznaniu. Przy minimalnych kosztach udało się w ciągu roku (od końca maja 1993 do maja 1994 roku, tj. na 75-lecie Uniwersytetu) zgromadzić wiele eksponatów, z których większość to często unikalne przykłady dawnej sztuki kamieniarskiej i rzeźbiarskiej.
 
Pracownia Muzeum Ziemi jest jednym z najmłodszych tego typu obiektów w Polsce. Na niewielkiej powierzchni ok. 80 m² zgromadzono blisko 2000 wyjątkowych i cennych okazów minerałów, skał i skamieniałości. Są to zbiory Instytutu Geologii, dary, zakupy, wypożyczone kolekcje.
 
Jednostka szczyci się unikatową kolekcją meteorytów, w tym kolekcją zakupioną przez UAM od Krzysztofa Sochy fragmentów Meteorytu Morasko. Tu też prezentowany jest jeden z największych w Polsce meteorytów – ważący blisko 262 kg – Memorss, ofiarowany Muzeum przez znalazców, Magdalenę Skirzewską i Łukasza Smułę. Jego powierzchnia pokryta jest regmagliptami, a na wytrawionych zgładach ukazują się figury Widmanstättena. Wydobyto go w październiku 2012 roku z głębokości około dwóch metrów. Zdarzenie to zostało określone przez National Geographic Travelery Naukowym Odkryciem Roku 2012.
 
Poza kolekcją fragmentów Meteorytu Morasko, w Pracowni znajdują się inne skały pochodzenia pozaziemskiego. Są to meteoryty kamienne, kamienno-żelazne, znalezione na terenie Maroka, Omanu, jak również niedawno pozyskany nieduży okruch meteorytu Czelabińsk.
 
W Pracowni prezentowany jest wyjątkowo atrakcyjny zbiór polskich agatów z Gór Kaczawskich Dolnego Śląska, fascynujący odwiedzających żywymi barwami, formą oraz niepowtarzalnymi wzorami. W kolekcji agatów reprezentowane są wystąpienia tych minerałów z obszaru Dolnego Śląska – od Nowego Kościoła i Różaną, Lubiechową aż przez Płóczki Górne i Przeździedzę. Na największą uwagę zasługują okazy z Nowego Kościoła, wyróżniające się dużymi rozmiarami oraz agaty z Płóczek Górnych, charakteryzujące się błękitnym zabarwieniem.
 
Ekspozycję mineralogiczną uzupełniają m.in.: kolekcja sudeckich kalcytów, halogenki i siarczany z Niżu Polskiego, minerały z pegmatytów masywu granitoidowego Strzegom-Sobótka oraz minerały rudne z kopalni KGHM-u. Dodatkowo prezentowane są: mini-kolekcja minerałów rudnych pochodzących z Chile oraz piękne, błękitne kalcyty przywiezione z Irkucka (Sludjanka) przez członków Koła Naukowego Geologów UAM.
 
Od 2016 roku, w Pracowni prezentujemy wystawę zatytułowaną „Polska w przeszłości geologicznej: wysokie góry, gorące morza”, zorganizowaną w 12 gablotach zaopatrzonych w plakaty i kody QR odsyłające do specjalnie przygotowanej strony internetowej. Zabiera ona zwiedzających w podróż w czasie – zaczynając od syluru, a kończąc na plejstocenie – po nieistniejących już dzisiaj oceanach i lądach, po których zostały ślady w postaci minerałów, skał, złóż mineralnych i skamieniałości. Wystawa została tak pomyślana aby zaprezentować w przystępny i atrakcyjny sposób wydarzenia z przeszłości geologicznej Polski. Projekt wystawy został sfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego przyznanych przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej (36/UD/SKILLS/2014). Osoby odwiedzające pracownię chcący zapoznać się z tą najnowsza propozycją mogą skorzystać ze specjalnie przygotowanych, bezpłatnych przewodników i ulotek.
 
Od kwietnia 2018 roku, Muzeum umożliwia przeniesienie się w zupełnie inny wymiar, do wirtualnej rzeczywistości. Dzięki specjalnie przygotowanym filmom: Impakt Morasko i Epoka glacjalna, odwiedzający dowiedzą się jak wyglądał upadek meteorytu na Morasku oraz co się działo podczas ostatniej epoki glacjalnej. Twórcą filmów w systemie VR jest Solutions360.
 
LAPIDARIUM
W infrastrukturę Wydziału, w bezpośrednim sąsiedztwie Instytutu Geologii, wkomponowane jest lapidarium, otwarte w 1994 roku. Pierwsze dary na rzecz lapidarium, zaczęły napływać głównie ze środowiska poznańskich kamieniarzy (np. Henryka Walendowskiego, Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich w Poznaniu. Przy minimalnych kosztach udało się w ciągu roku (od końca maja 1993 do maja 1994 roku, tj. na 75-lecie Uniwersytetu) zgromadzić wiele eksponatów, z których większość to często unikalne przykłady dawnej sztuki kamieniarskiej i rzeźbiarskiej. Od 2008 roku Lapidarium stanowi uzupełnienie Pracowni Muzeum Ziemi i jest pod jej stałą opieką.
 
Przestrzeń lapidarium podzielono na cztery działy tematyczne: kamień w przyrodzie, kamień w architekturze i rzeźbie, kamień w budownictwie drogowym oraz kamień użytkowy. Ze zrozumiałych względów w lapidarium nie ma obelisków, tablic, rzeźb nagrobnych.
 
Ozdobą kolekcji i naszą dumą są dwa duże głazy narzutowe, o masach 100 i 20 ton; mniejszy jest pomnikiem przyrody nieożywionej. W lapidarium znajdują się również trzy fragmenty pni czarnych dębów znalezionych na terenie Poznania, w osadach dawnego koryta Warty. Ich wiek oszacowano na około 2.700 lat.
logo-muzeum-nowe
Skip to content